Het laatste beeld

Sinds een aantal kernfiguren uit mijn naaste omgeving overleden zijn, had ik de nood om de mensen rond mij vast te leggen in een oprecht portret.
Het besef kwam echter dat er heel veel mensen zijn die geen goeie foto's hebben van hun geliefde. Ook bij het kiezen van een foto voor op het doodsprentje moet er vaak worden teruggegrepen naar slechte kwaliteit-foto's van op de gsm, foto's genomen tijdens een feest of kerstdiner.

Mijn passie ligt sowieso bij portretfotografie maar de mooiste foto's maak je volgens mij van oude, doorleefde zielen. Zielen die al wat hebben meegemaakt.
Zo kwam het idee om het project karakterkoppen op te starten. Ik ga rond bij woonzorgcentra en ga in gesprek met de bewoners. Tijdens het gesprek leg ik hun oprechte emoties vast.

Heel af en toe blijft er een persoon aan je kleven. Omdat je handen, huid, een blik,... herkent vanuit je herinnering aan een grootouder die je lief hebt gehad.

Mijn inspiratie is gekomen na het bezoeken van 'atelier', een expositie in Brussel van Stephan Vanfleteren. Wat me daar vooral is bijgebleven, is hoe pakkend een beeld kan zijn, zonder fotografisch-technisch juist te zijn. Klassieke regels als 'het oog het dichtst bij de lens moet scherp zijn' worden door hem niet altijd gevolgd. De focus ligt op het gevoel dat een beeld opwekt en niet of het wel de regels van de kunst volgt.

Mijn portfolio karakterkoppen is gestaag aan het groeien en ik blijf nog een tijdje rond gaan in woonzorgcentra. Om te groeien als fotograaf maar ook om de 'karakterkoppen' te spreken. Hun levensverhaal aanhoren en hen zien genieten dit eens te vertellen aan een vreemde. Elk gesprek is warm en wat een verademing is als fotograaf, complexloos. Je hoort geen enkele persoon zeggen, 'pak je mijn goeie kant?' 'werk je die kin een beetje weg?'... Ze laten zich vastleggen zoals ze zijn, doorleeft, ervaring op huid en handen, met een blik die boekdelen spreekt.